As ik lessens mit de Iesenbahn föhr, kunn ik een Klöönsnack twüschen twee Mannslüe mitbeleven. De een vertell mit een groot Beduurn, dat he in de tokamen Weken bannig veel Termine to överstahn harr un dat dor bi em rein gor kien Tiet weer, dat he maal so rejell to'n Verpusten keem. "Nee", meen de annere Keerl, "ik heff Tiet." Mit groden Ogen keek de Eerste em an: "Du büst'n wunnerlichen Minschen! Siet Johr un Dag is mi kieneen in'e Mööt kamen, de Tiet hett!" –
Ik glööv, dat köönt wi all beleven: De mehrsten Minschen sünd an'n Jammern, wenn du se fraagst, of se Tiet harrn. Wecke fangt denn an uptotellen, wat an Terminen nahsten up se tokummt. Un dor maakt disse Lüe denn een Gesicht bi, as harrn se dat besünners leep drapen un kunnen dor ok rein gor nix an dreihn. Anner Lüe haalt ehren lütten Klenner ut de Tasch un wiest, dat de witten Sieten in dissen Kienner so vullschräven sünd, dat dor ok nich mehr enen witten Placken to finnen is. Ok disse Lüe sünd över so'n Tostand an't Schimpen; un se meent, se wullen dat ja so geern anners hebben. –
Ik fraag mi: Willt de dat wiss un wohr anners hebben? Dat giftt'n Barg Minschen, de glöövt doch: So lang ik enen vullschräven Klenner heff, bün ik ok'n besünners Wichtigen. Ahn mi löppt rein gor nix, de "Gesellschaft" bruukt mi. - Dor kann ik bloots to segen: Ik freu mi bannig, wenn dor up mi 'n Minschen tokummt, de mi verteilt: Ik heff Tiet.
Detmar Dirks
Drift
De Minsch
de birst un benstert
dör de Tiet,
loppt mehr
as dat he steiht,
ward nich gewahr,
dat elkeen Ogenslagg
sien Läven
korter maken deit
Seggwiesen van de Tiet
Wat de Tiet
doch geiht,
ehr man sik verwahrt,
is man oolt.
¯
De Tiet löppt hen
as de Wind henweiht.
¯
De Tiet de flüggt
as de Snee vör de Sünn.
¯
Hett'n Tiet to'n läven,
hett'n ok Tiet to'n starven.
¯
Laat di Tiet,
ehr ik nich kaam,
geiht`t nich los.
In 'n Kring van den Johresloop
Ik heff Tiet. Düsse Wöör selten brückt, ok nich van Lüe, de
egens nich mehr sovääl um de Hannen hefft. Tiet - wat is Tiet?
De lett sik nich sehn, rüken, hören, noch smecken. Lett sik
nich griepen, nich faten. Liekers kriggt de us tofaten. Wi
Minschen rackt ehr den Weg free. Alltofaken lett sik dat up=
lustern: wat loppt de Tiet flink dr hen. De enkelt Stunn'n
tellt 60 Min. Dag un Nacht 24 Stunnen. Dat Johr 365 Daag, - so
at all de Johrn vördem. Van us Tietreken an so indeelt.
Woso denn de Snack: kien Tiet? De een of anner böörd sik rie=
kelt vääl up, immer mittenmang, vornweg stahn tellt. De free
Tiet minner so. Up de enkelten Arbeitsstäen de Tiet meist immer
stramm indeelt. De Weg dorna to faken 40/50km un mehr, kost
vääl Tiet. Gifft noog Lüe, de sett sik in ehr Freetiet noch is
up de Schoolbank, lehrt för dat nödige Rüsttüüg, sekert sik so
amenn een gode Arbeitsstää. Mit Kinner, Kranke, ole Lüe behott
umgahn, ehr mit trechthelpen hört bi de meisten to'n Arbeits=
dag mit to. Hier kriggt de Snack: kien Tiet een anner Bedüden,
hett Gewicht, so männigmal riekelt swoar.
De Tiet hett kien Anfang, kien Ennen. All wo Lewen in sitt ritt
se mit in den Johresloop van de Natur. Tiet is to 'n Utrauhn,
sik van Harten freun, brückt jedeen, gifft so Updrifft för
kamen Tiet. So steiht jeder för sik sülben, deelt sien Tiet
in, of nu to 'n Vör- of Nadeel. Wi Minschen holt de Tiet nich
an. De lett eers van us af, wenn wi nich mehr mit överpadd
drievt, lett us fallen upleßd, loppt wieter, ahn us, - denn.